انشا: صدای پای بهار

روزهای پایان سلطنت زمستان بود.درختان ،گل ها،سبزه ها وپرنده ها ازسرما و ستم زمستان خسته

شده بودند وبی صبرانه درانتظار بهار بودند. امّا گویی زمستان خیال رفتن نداشت .آخر به او خبر

داده بودند که ملکه ی چهار فصل «بهار» دربستربیماری افتاده وتوان مسافرت ندارد .زمستان

خوشحال وشادمان دوباره قصر شیشه ای اش را بنا کرده بود وسوار بر اسب غرور خود

حکومت می کرد.

روزهای سرد وطولانی زمستان همه را افسرده ودلتنگ کرده بود .گل ها وسبزه ها لحظه شماری می

کردند تا ملکه از راه برسد وبا دستان نوازشگر خود، آن ها را از دل تاریک زمین بیرون بکشد .

پرندگان نیز خالی از انتظار نبودند وبی تاب وبی قرار،آرزوی دیدار محبوب خود را داشتند.

بالاخره روزهای بیماری ملکه پایان یافت وبهار سوار بر اسب سفید «باد صبا » شد وراهی سرزمین غم گرفته ی زمستان شد.

ناگهان پرستوها چشمشان به این ملکه ی زیبا روی افتاد و بال وپر زنان به سوی سرزمین زمستان رفتند تا مقدمات ورود ملکه را اماده کنند وخبر خوش رسیدن بهار را به همه بدهند.

گل های شیپوری مسئول نواختن آهنگ وبلبلان آوازه خوان مسئول خواندن سرود شدند وهمه با هم به همراه پروانه ها ، رقص کنان به استقبال بهار رفتند .

زمستان که دید دیگر جایی برای ماندن نداشت آرام وبی صدا  دور شد وجای خود را به بهار داد.