انشای گذر رودخانه

رودخانه را دوست دارم، گذر رودخانه را دوست دارم ،چرا که با دیدن گذر آب روان و بی صدایش آرامش وصف ناپذیر به دست می آورم .
گذر رودخانه را که دنبال می کنم مانند این میماند که خطه پایان ندارد و به هیچ وجه به.پایانش نمیرسم ولی بااین حال دوست دارم تا نیمی از راه را همراهی کنم به دنبالش که میروم بامنظره های شگفت انگیزی روبرو میشوم منظره هایی که تنها خالقش خدایی جز خدای یکتا نمیتواند باشد . به راستی که یکتا و بی همتاست و فقط اوست که قادر است چنین طبیعتی را آفریننده باشد .
در گذر رودخانه پابپای آب زلال و روانش میروم همچنان که به جلو میروم درختانی را در اطرافش می بینم که با شادابی سربه فلک کشیده اند یا بوته هایی که در کناره آن خودجوش جوانه زده اند .
گله ای از گوسفندانی را میبینم که همراه چوپان و سگ گله به کناره این گذرگاه آمده اند تا از خنکی این آب سیراب شوند و گوسفندان از گیاهان اطراف آن سیر .
جلوتر که میروم صدای قورباغه هایی به گوشم میرسد که گویا کسی را می خوانند شاید یکی جفتش را صدا میزند ویا آن یکی فرزندی مادرش یا ویا مادری فرزندش را .
راهم را همچنان که ادامه می دهم سنگهایی می بینم که گویا مرواریدانی درون صدف جای دارند هستند ، مرواریدانی از جنس بلور .
ولی همینطور که جلوتر میروم ساختمان ها و رستوران هایی را میبینم که بخاطره این پدیده زیبا ، این آب روان و رودخانه پاک رونق گرفته اند . به درون آب نگاهی میندازم تا شاید ماهی یا یه شگفتی دیگر ببینم ولی نیست ناگاه به جلوتر می روم  متوجه می شوم دیگر از آن همه زلالی و شفافیت آب خبری نیست قدم هایم را تندتر میکنم و سریع تر به.جلوتر میروم آی خدای من چشمم به منظره ای می خورد که از انسان بودنم در مقابل این همه زیبایی شرمگین و خجل می شوم .
زباله هایی میبینم که افراد بی فکر به داخل رودخانه روانه کرده اند ،زباله هایی که بعضی هایشان توسط رستوران ها به داخله اب انداخته شده است و بعضی از آن ها نیز توسط افرادی که چند لحظه ای در مسیر این گذرگاه توقف کرده اند ، آیا به.عواقب کار خود فکر نمی کنند که چه پیامدهایی دارد شاید باعث مرگ بسیاری از جاندارانی که چه در درون آب و چه آنهایی که از آب رودخانه میخورند شود .
چه زیبا نوشت سهراب ‘’ اب را گل نکنیم ‘’  شاید جمله ساده ای به نظر برسد ولی در واقع به نظره من  پرمعناترین و زیباترین جمله هاست .
چرا نباید بجای اینکه ازین زلالی و پاکی این رودخانه استفاده کنیم و لذت ببریم با برخورد ناصحیح و زشت خودمان نه تنها سلامت حیوانات بلکه سلامتی طبیعت را به خطر میاندازیم.
منبع انشا

انشا ی جلسه امتحان

در دوران مدرسه معلم ها از دانش آموزان امتحان می گیرند برای این که مطمعن شوند  دانش آموزان مطالب درس هفته های قبل داده شده را آموخته اند یا نه .

جلسه امتحان فضای استرس زایی دارد که در هر صورت که دانش اموزان درس خوانده باشند یا خیر استرس خاص خود را دارد . گاهی این استرس موجب شب بیداری یا غش  و ضعف و یا افت فشار خون در وسط جلسه امتحان می شود .سر جلسه امتحان مراقب هایی برای جلوگیری از تقلب  و ایجاد فضایی ساکت و عادلانه برای برگزاری امتحان گذاشته می شود  تا با خیال راحت و آرامش دانش آموزان امتحان خود را به خوبی  پشت سر هم  بگذارند.

در ایام امتحانات سال پیش یکی از هم کلاسی های  بازیگوش در حال  تقلب  بود که یکی  از مراقب ها تقلب او را دید  و به شدت عصبانی شد و برگه ی امتحانی  او را گرفت و به او نمره صفر داد و گفت که با تقلب حق دیگران را که وقت گذاشتن و در خواندن و تلاش کردن رو پایمال میکنی و در آینده در زندگی خود نیز دنبال تقلب  هستی تا اینکه از روش های درست زندگی  به مشکل خود را بر طرف کنی  بنا بر این  این نمره تو صفر می شود تا درس عبرتی برایت شود تا هرگز چه در امتحان  درسی و یا در امتحان زندگی  تقلب نکنی

نتیجه گیری :

و  من و دوستانم از این تجربه  درس بزرگی گرفتیم  و همیشه تلاش می کنیم که تقلب  نکنیم و از روش های درست استفاده کنیم

به زودی

به زودی آدرس این وبسایت تغییر میکند

با ما همراه باشید

انشا آخرین روز مدرسه

آخرین روز مدرسه

امروز مرز بین لحظات خوبی ها و بدی ها بود

روزی که نه ماه خاطره رو توی یه صندوق جمع کردیم و با هم عهد بستیم که هیچ وقت این صندوق رو

فراموش نکنیم

امروز روزی بود که دست وداع رو با معلم هایی که شاید هیچوقت توفیق دیدنشون رو پیدا نکنیم بلند

کردیم

امروز یک روز غمگین اما به یاد ماندنی بود

کلاس ما با همه خوبی ها و بدی ها و با جمعیت بیست و هفت نفره تونسته بود که در قلب من یه

جای خیلی خوب پیدا کنه

همه وقتی به تابستون فکر می کنند به یاد خوشی هاش و گردشش می افتند ولی امروز در بین

جمع ۲۷ نفره  ما تنها چیزی که مورد خوش حالی نبود تابستون بود خیلی ها می گفتند ما قراره از این

مدرسه بریم خیلی ها هم می گفتند ما می مونیم شاید هم نمونیم

امروز این فرصت رو داشتم که باهمه معلم ها خداحافظی کنم امروز عکس گریه تاریخی ما در قاب زندگی

بود .... اشک هایی که چکیدند ....دست هایی که بالا رفتند ..... نمره هایی که گرفتیم ....شاید هم

دل هایی که شکستیم ......

این ها همه تجربه زندگی بود سال دوم راهنمایی از نظر من یکی از درخشان ترین سال ها بود

انشای ادبی درباره ماه رمضان

ماه برکت زِ آسمان می‌آید
صوت خوش قرآن و اذان می‌آید
از خواب که بیدار می‌شوی در ظلمات شبانگاه و در مقابل سفره سحری ناگاه خود را بیدار و هشیار می‌یابی. با چشم‌هایی سرخ و خواب آلود، و در میان خواب و بیداری با بی میلی غذا را در دهان می‌گذاری. یازده ماه در ناز و نعمت و چشیدن هر نوع چرب و شیرین آزاد بوده‌ای اما از امروز یک ماه باید دلت را روزه‌سرا کنی. ناگاه بانگ اذان در گوش فلک دمیده می‌شود و همه و همه و همه این بار آماده‌اند.
اذان را که گفتند تمام روز آینده را از خاطرات سال پیش به یاد آوردم که چگونه بی‌تاب می‌شدم. اما به راستی که به یاد آوردنش تا کی بود مانند دیدن؟ نماز را که خواندم، دوباره به بستر گرم و نرم بازمی‌گردم.
صبح گراییده به ظهر که از خواب بر می‌خیزم. تقریباً ساعت یازده ظهر است و من هیچ از روزه‌داری نمی‌دانم. هنوز گویی زندگی ام زندگی روز‌های عادی است. دقیقه‌ها و ثانیه‌ها مثل همیشه به سرعت می‌دوند و می‌روند و همه همانی هستند که بودند و تا ساعت دیگر نخواهند بود. سکوت زیبایی بر همه جا حاکم است.
همه دشواری‌ها از بعدازظهر به من روی می‌آورند. در روزهای رمضان عشق و حال‌های روزانه مانند خورشیدی تابان در میان تابستانی داغ و سوزان در گرم‌ترین حالت خود طلوع می‌کنند و در تاریک‌ترین و نیمه جان‌ترین حالتشان در دم دم‌های شب غروب می‌کنند و بعد از نیم ساعت دوباره جانی دگر می‌گیرند و این بار چون ماه می‌شوند. به راستی که روزه در ساعات اول بهشت است ولی در ساعات آخر کوه کندن است. در عصر در خانه با بی‌تابی از این اتاق تا آن اتاق می‌رفتم تا دقایق زود سپری شود اما دمادم غروب فقط چشمانم را بسته بودم. هر لحظه توانم نصف می‌شد. زمان و به خصوص یک ربع مانده به اذان مانند یک سال می‌گذشت. تا زمانی که ناگاه بانگ اذان مرا زنده کرد، چشم گشودم و لبخند زدم. و این پایانی برای ماموریتی سخت بود ولی آخرش خوش تا سحری دیگر و شروعی دوباره برای مبارزه با نفس آغاز گردد.